Maar liefst 91 punten van James Suckling en een 9 in De Grote Hamersma 2018: "Maar nebbiolo, dat is toch de Barolo-druif? Klopt. En Marco Parusso is ook een Barolo-fenomeen. Jaren terug was ik eens bij hem op bezoek. En ik wil wel weer eens. Memorabele figuur. Vierdegeneratie-wijnmaker. Maar bepaald niet ouderwets bezig. Wat opvalt in zijn wijnmakerij en kelders is dat deze laboratoriumschoon zijn. Toch verklaart Parusso, ondanks zijn roestvrij staal, zijn barriques en zijn afzonderlijk geklimatiseerde ruimtes, zijn druiven heilig en hanteert hij heel eigen verwerkingsmethoden. Zo laat hij ze na de pluk eerst twee dagen rusten in de koeling. ‘Druiven hebben stress als ze van de rank gehaald worden. Die rusttijd geeft ze weer de kalmte van de wijngaard.’ Techniek is geen doel, maar een hulpmiddel. ‘Je kunt er twee dingen mee doen: dode wijn maken zoals veel massaproducenten of juist een heel levende...’ ‘Verteerbaarheid, drinkbaarheid, elegantie, finesse en balans’ zijn de woorden die ik destijds bij zijn jonge Barolo’s noteerde. De bewering van een aantal collega’s dat dit soort wijnen pas lekker is als ze veel ouder zijn, hoonde Parusso weg: ‘Als wijn jong niet smaakt, smaakt deze later ook niet lekker.’ Dit jaar heb ik weer zijn spumante in het glas. Om te herproeven. Fraai en vlezig. Amandelmousse. Geroosterd brood met dun gesmeerde abrikozenmarmelade. Vanillesplintertje. Citrusparels. Kalkpapierdroog. Herproef ik volgend jaar graag weer op dit niveau."